علامه اقبال لاهوری ظاهراً در هر نوع شعری طبع آزمائی کرده‌اند ولی بیشتر از همه نظر ایشان متوجه غزل ، دوبیتی و مثنوی بوده است و در بین این ها ذوق و استعدادش بیشتر با غزل گره خوردگی پیدا کرده که جاویدنامه نمونه عینی آن است.

اقبال هر چند در سبک های مختلف شعر سروده اما با توجه به اشعارش، به سبک خراسانی کمترین توجه را داشته، در سبک هندی نیز آثاری به جای گزارده اما با توجه به خصوصیات سبک عراقی، سبک اقبال به این شیوه و روش نزدیک تر است. با نظر بر اینکه اقبال شاعریست آگاه به مسائل اجتماعیِ روز، متفکر و بلند اندیشه، آگاه به دین، فلسفه و سیاست و در عین این حال که زبان ادبیش آمیخته با انواع صنعت ها، بدایع و ظرافت های هنر کلامی است، در هر یک از انواع شعری که وارد می‌شود نکته‌ای ظریف بیان می‌دارد؛ این ویژگی ها رنگ خاصی به شعر اقبال می‌ بخشد که ما در کمتر شاعری آن ها را سراغ داریم. دیوان فارسی اقبال شامل بخش های: اسرار خودی، رموز بی‌خودی، زبور عجم، پیام مشرق، جاویدنامه و ارمغان حجاز می‌باشد.

کتاب حاضر شامل ۷ بخش و عنوان مجزا در یک مجلد است. همچنین بخش‌هایی از این کتاب و دیوان به زبان اردو است. این کتاب در سال ۱۳۶۸ زیرنظر دکتر جاوید اقبال و به کوشش هیئتی متشکل از هشت نفر توسط اقبال آکادمی پاکستان، لاهور و با همکاری پروفسور شهرت بخاری در شهر لاهورِ کشور پاکستان و در ۳۵۰۰ شمارگان منتشر شده است.