توضیحات

برگرفته از متن کتاب:
شبه قاره هند و پاکستان سرزمینی که ۴۸۰ تا ۴۹۰ میلیون نفوس زنده با گذشته ای درخشان و خیره کننده در آن زندگی کرده و در بسیاری از موارد بمنزله مادر تمام دنیا محسوب می شود، از سه هزار سال قبل از میلاد مسیح دارای تمدنی عالی بوده و فینیقی ها و کلیمی ها و اعراب از بحر احمر و اقیانوس هند با سکنه ساحلی آن
تجارت داشته اند.
این تمدن که اساس آن بعدها وسیله توپ و سر نیزه قوای بیگانه متلاشی شد، در مدتی بطول ۱۵ قرن موجد پیدایش مردان والا گهری چون بودا و گاندی بوده که با وجود خود جهان انسانیت و عرصه علم و دانش را زینت بخشیده اند. قسمت شمال غربی هندوستان در قرون ششم قبل از میلاد مسیح به تصرف داریوش کبیر درآمد و اداره این اراضی منصرفی از طرف شاهنشاه ایران به یک ساتراب واگذار گردید.
بعد از شکست داریوش سوم و انقراض سلسله هخامنشی قسمت کوچکی از هندوستان به تصرف اسکندر کبیر در آمد و پس از فوت او تچاندرا گوپتا (Tchandragoupta) نامی شمال هند را متصرف شده و سلسله جدیدی را بنام موریا (aurya) تاسیس نمود.
در زمان دومین سلطان سلسله موریا (آسوکا) هند باعلا درجه قدرت و عظمت رسید ولی پس از فوت آسوکا وحدت سیاسی هندوستان از بین رفت و سرزمین مزبود به تعدادی ممالک جزء منقسم گردید…