اگر رسالت شعر بیدار کردن ما می بود،هر آینه می بایست از سال ها پیش بیدار شده باشیم.تنی چند بیدار شده اند،نباید متفکر این امر بود.اما اکنون موضوع این است که همه مردم-بی درنگ-بیدار شوند،اگرچه خطر نابودشدنشان در میان باشد…بی شک،انسان هرگز از میان نخواهد رفت،اما فرهنگ و تمدن و طرز زندگی از میان خواهد رفت.و هنگامی که این مردگان بیدار شوند،چوناتکه باید این واقعه رخ دهد،شعر موضوع و جوهر زندگی خواهد شد… درباره رمبو چه باید بگویم!رمبو ستاره است!مخترع و مبدل زبان تازه ای به نام شعر است.گویی که پیش از او شاعری نبوده است.هیچ کس،حتی دستفروشان هم نمیتوانند از نفوذ او دور بمانند.وی از نژادی دیگر،از فضایی دیگر بود،نیمه خدایی بود که برای نعلیم ما در روی زمین ماوی گرفته بود…

پاکی رمبو، در آن درجه آشتی‌ناپذیری که به همه آثار خود داده است، از هر جای دیگر نمایان‌تر است. گوناگون‌ترین صنوف معنی حرف‌های او را دریافته‌اند و درنیافته‌اند. در دم، می‌توان مقلدهای وی را پیدا کرد. تا آنجا که من می‌توانم ببینم، چه با سمبولیست ها و چه با سورئالیست ها هیچ وجه اشتراکی ندارد. پدر بسیاری از مکتب‌ها است، اما با هیچ یک از این مکتب‌ها، قرابتی ندارد. استعمال غریب رمز و کنایه و تصویر و تشبیه، از ناحیه او، ضامن نبوغ او است.»