تازیو، دو برادر دوقلو دارد که بسیار زیبایند. تازیو احساس می کند کسی به او توجهی ندارد و زندگی برایش بی معنا شده است. او تصمیم دارد خودکشی کند.

پسر جوان، برای آخرین بار عزمش را جزم کرد تا در این خودکشی موفق عمل کند.
داشت خود را به پایین صخره پرت می کرد که صدایی از پشت سرش به گوش رسید: بیست و چهار ساعت. فقط بیست و چهار ساعت به من فرصت بده …
اما تازیو هیچ تمایلی به شنیدن این صدای مزاحم نداشت. او در آن لحظه فقط یک چیز می خواست: یک خودکشی موفق.
اما حالا نمی توانست. چون توان لازم برای سقوط از او گرفته شده بود. صدا جلوی مردنش را گرفته بود.
تازیو متقاعد می شود که جسم اش را به زئوس پترلاما، هنرمند و نقاش شارلان بسپارد در عوض، تبدیل به یک اثر هنری شود …

رمان «زمانی که یک اثر هنری بودم» نوشته ی اریک امانویل اشمیت، نویسنده ی مشهور و معاصر فرانسوی است. از او نمایشنامه ها و رمان های بسیاری به بازار آمده و به بیشتر زبان های دنیا ترجمه شده است.

رمان «زمانی که یک اثر هنری بودم» برای نخستین بار با ترجمه ی آسیه حیدری شاهی سرایی از نشر افراز به بازار کتاب آمد. این اثر با اقبال بسیار خوبی مواجه شد. چاپ هجدهم این اثر هم مراحل چاپ راپشت سر می گذارد.
از این رمان، تنها یک ترجمه به بازار آمده است.

در مقدمه ی کتاب آمده: نگاه اومانیستی اشمیت در این اثر کاملاً برجسته و مشهود است. وی به موقعیت انسان در دنیای معاصر اعتراض می‌کند، انسانی که اندک اندک تا حد یک شیء تنزل پیدا می کند.

اریک امانویل اشمیت، در این اثر، همچنین، به جوسازی و شارلاتانیسم در فضای هنری اشاره ی مستقیم دارد. با مطالعه ی اثر در می یابیم که هنر ناب، به مدد عشق، می تواند جوهر انسانی ما را به جنبش درآورد و بشر را از انسان وارگی به انسانیت رهنمون شود. هنر و عشق، در این رمان، دو بال اند که تازیو را دوباره به ذات انسانی اش برمی گرداند.

*کتاب:
When I Was a Work of Art(۲۰۰۲)