توضیحات

شیرویه نامدار

داستان «شیرویه نامدار» از آن نظر شنیدنی است که حکایت خیر و شر را به زبانی عامیانه، همراه با تمثیل ها، بیان می کند. داستان های عامیانه فارسی، گنجینه هایی از مضمون، تمثیل، ضرب المثل ها و آداب و رسوم فارسی زبانان به شمار می روند. داستان «شیرویه نامدار» نیز از این قاعده مستثنی نیست و با متنی شیرین و دل‌نشین، شنونده را سر ذوق می آورد.

سلطان ملک شاه، از پادشاهان سرزمین روم، دو فرزند به نام «اَرچه» و «شیرویه» داشت. «اَرچه» ناصاف بود و مفسد، نابکار و اهل هرزه پویی و «شیرویه» صاف بود و راست کردار…

روزی که «ملک شاه» بر تخت بیماری افتاد و ضعف بر اندامش چیره گشت، با وزیران خویش به مشورت نشست که کدامیک از پسرانش را به جانشینی بر تخت بنشاند. پدر با مشورت وزیر فرزانه، «شیرویه» را جانشین خود می‌کند و شیرویه نامدار تکیه بر تاج و تخت می‌زند.
اما «اَرچه» از پای نمی نشیند و پس از چهل روز به دسیسه «طناز» تن می دهد و با مکر و حیله پدر را راضی می کند تا به همراه شیرویه به شکارگاه بروند. آرچه برای دستیابی به نیات پلید خویش، برادرش را در چاهی می اندازد و خود بر تاج و تخت سلطنت تکیه می زند، اما …