توضیحات

تاجگذاری در ایران باستان

چنانکه از شاهنامه برمی آید یکی از سنت های بسیار دیرین در ایران این بوده است که چون به پادشاهی می رسیدند بر تخت می نشستند و تاجگذاری می کردند.
این رسم که تا زمان ما با فرقهائی کم و بیش رواج دارد بدین گونه است که پادشاه هنگام به تخت نشینی یا تاجگذاری، نخست خداوند را سپاسگزاری می کند و آنگاه برنامه کار خویش را همراه با پندها به بزرگان و سران کشور و لشکر که در پیشگاه هستند می گوید و چون سخنان شاه پایان می یابد برخی از نامداران گاهی به او پاسخ می دهند و آنگاه بر وی آفرین می خوانند و بر تاج و تختش زر و گوهر می افشانند و از پروردگار میخواهند که سالیان دراز او را برای کشور زنده نگه دارد.
آئین شاهان پیشین درباره تاجگذاری از روی گفته شاهنامه چنین بوده است که موبد موبدان با سه تن از مردمان بینادل و خردمند تاج و تخت زرین را می آراستند تا هنگام به تخت نشستن شاه همه چیز فراهم باشد و چون شاه بر گاه می نشست موبد تاج زر را بر سر شاه می نهاد و دو رخ را به شادی بَر برِ شاه می مالید و سپس هرکس که نثار نزد پادشاه می برد، شاهنشاه آن را به خواهندگان می بخشید و به سپاهیان خود درم و دینار میداد…