سید ضیاء تا بختیار تنها گزارشی‏ست از دوران ۵۷ ساله…مسعود بهنود در مقدمه کتاب گفته است این کتاب را به عنوان یک سند تاریخی ننوشته بلکه یک روایت تاریخی است از زمان روی کار آمدن رضا خان تا سال ۵۷ و حدود ۱۰۰ فردی که در راس قدرت قرار گرفته اند.

«تاریخ‌نویسی» بهنود با کتاب نامدار «دولتهای ایران: از سیدضیا تا بختیار» آغاز می‌شود و موفقیت و استقبال بی‌نظیر از این کتاب ، این رسانه‌نویس را مشتاق به تاریخ‌نویسی می‌کند. مشخص نیست این علاقه خود بهنود به داستان‌سرایی بوده یا نتیجه ایراد گرفتن‌های وقت و بی‌وقت «تاریخ‌دانان» از صحت تاریخی مطالب «از سیدضیا تا بختیار».

به هر حال هرچه بوده، به نظر می‌رسد که در طول سالیان، نویسنده که از ابتدا هم حوصله جر و بحث نداشته ترجیح می‌دهد به جای آنکه «کتاب تاریخی» بنویسد، «داستان تاریخی» بیافریند.

تا هر جا هم کسی خواست ایراد بگیرد به راحتی بشود گفت این یک داستان است که از واقعیت‌های تاریخی ایران استفاده کرده نه یک کتاب علمی تاریخی. خلاص!مسعود بهنود در مقدمه کتاب گفته است این کتاب را به عنوان یک سند تاریخی ننوشته بلکه یک روایت تاریخی است از زمان روی کار آمدن رضا خان تا سال ۵۷ و حدود ۱۰۰ فردی که در راس قدرت قرار گرفته اند.

«تاریخ‌نویسی» بهنود با کتاب نامدار «دولتهای ایران: از سیدضیا تا بختیار» آغاز می‌شود و موفقیت و استقبال بی‌نظیر از این کتاب (از سال ۱۳۶۷ تاکنون این کتاب بیش از دوازده بار تجدید چاپ شده)، این رسانه‌نویس را مشتاق به تاریخ‌نویسی می‌کند.

مشخص نیست این علاقه خود بهنود به داستان‌سرایی بوده یا نتیجه ایراد گرفتن‌های وقت و بی‌وقت «تاریخ‌دانان» از صحت تاریخی مطالب «از سیدضیا تا بختیار». به هر حال هرچه بوده، به نظر می‌رسد که در طول سالیان، نویسنده که از ابتدا هم حوصله جر و بحث نداشته ترجیح می‌دهد به جای آنکه «کتاب تاریخی» بنویسد، «داستان تاریخی» بیافریند. تا هر جا هم کسی خواست ایراد بگیرد به راحتی بشود گفت این یک داستان است که از واقعیت‌های تاریخی ایران استفاده کرده نه یک کتاب علمی تاریخی. خلاص!