ابراهیم مدرسی در کتاب پیک اجل: در مورد حمله مغول در زمان خوارزمشاهیان به ایران، واقعه‌ی تاریخی حمله‌ی مغول‌ها به ایران را با بیانی روان و دلنشین در قالب داستانی جذاب روایت می‌کند.

دکتر ابراهیم مدرسی فرزند سید حسین مدرسی در سال ۱۲۹۷ در قائن متولد شد. او پس از به پایان رساندن تحصیلات خود در دبستان و دبیرستان شاه رضای مشهد و گرفتن دیپلم از دبیرستان دارالفنون تهران وارد دانشکده ادبیات تهران شد و دوره سه ساله دانشکده مزبور را به پایان رسانید و لیسانس گرفت. چند سال بعد تحصیلات خود را در دانشکده ادبیات ادامه و سرانجام با عنوان دکتر ادبیات فارسی شناخته شد.

مدرسی از نوجوانی سودای نویسندگی داشت و به همین جهت بعد از شهریور ۱۳۲۰ نویسندگی را آغاز کرد. او سرانجام سردبیر مجله ترقی شد. مجله ترقی در آن ایام از مطبوعات جنجالی و پر سر و صدا و متنوع بود که طرفداران بسیاری داشت. مدرسی در این مجله تلاش بسیاری کرد و آن را به اوج رسانید و بیشترین تیراژ را در آن زمان به دست آورد.

از متن کتاب:
مغول ها را از خیلی دورترها می شناختم. از آن روزگاران که دنیا یا سیاه سیاه بود و یا سپید سپید، از آن ایام که دوستی هایش به لطافت برگ گل بود و به کوتاهی عمر گل و قهرهایش دنیای کودکی ام را سرخ سرخ می کرد و پر از خشم، و لبخند آن سرخی خشم را به گلرنگ بهاری مبدل می ساخت. از آن دوران مغول ها را می شناختم که چشمانی مورب، گونه هایی برجسته، ریشی کم پشت و سبیلی آویخته و تنک داشتند و یکپارچه خشونت بودند با شمشیرهایی آخته و تیر و کمان هایی که از زه آنها خشم و کینه و نفرت پرتاب میشد به سوی قربانیانشان که ایرانیان بودند و من در رویاهای کودکی ام چند مغول کشته ام!
راستی کودکی من چند مغول را کشته باشد خوب است؟ صد، هزار، ده هزار و شاید هم بیشتر. میدانستم که چنگیز آن خان سفاک مغول به ایران حمله کرد، ابتدا به بهانه بازرگانی، همان بهانه دیرینه استعمار! و این را حاکم اترار، خویش محمد خوارزمشاه نیک بازیافته بود و تاریخ نویسان ما با حواس پرتی بدان بی اعتنا مانده بودند. می دانستم که مغول ها آمدند، سوختند، کشتند و ماندند. و ماندن همان بود و مستحیل شدن در فرهنگ و مدنیت ایرانی همان و از درون تحلیل رفتن…