آمریکا شاید سرزمین قصه هاست؛ سرزمین داستان های نو، سرزمین هیجان. آمریکا شاید سرزمین آرزوهاست؛ میعادگاه ماجراجویان، و افقی تازه. اما جز اینها، آمریکای دیگری هم هست.
آمریکا بی شک سرزمین تبعیض هاست. در هر کجای آن که پای بگذاری، اگر خوب گوش فرا دهی آوای حزینی را خواهی شنید که می خواند:
آفریقا، آفریقا، ما فرزندان تو بودیم. چرا رهایمان کردی؟
و این صدا از آن سیاهی ست که درد و رنج چند نسل غمزده را به یادگار دارد.
و کویین بیانگر ژرفای این حزن است. کویین قصه ی نابرابری میان فرزندان آدم است. قصه مردمانی که سال ها پیش، بی آنکه بخواهند، پای بدین سرزمین نوپا نهادند و همنوع، آنچنان ستمی بر آنان روا داشت که اکنون فاصله میان سیاه و سفید را با بلندای تاریخ نیز نمی توان قیاس کرد.
آمریکا برای این انسان های بردبار و ستمدیده، هیچگاه سرزمینی میهمان نواز نبوده است. سیاهان آمریکا هرگز نخواهند توانست رنجی را که خود و پدرانشان برده اند، از یاد ببرند. و کویین داستان این رنج است. داستان سیاهانی که به گناه رنگ پوست تحقیر می شوند. کویین در عین حال قصه غصه های انسانهای بی گناهی است که از سویی سفیدها به جرم چند قطره خون یک سیاهپوست که در رگهایشان جاری است، آنان را خوار می شمرند و از دیگر سو سیاهان به سبب پوست روشنشان آنان را از خود می رانند. کسانی که بازمانده دوره تاریک برده داری و ثمره عشق دو انسان از دو نژادند. آنان را “بچه های مزرعه” نام نهاده بودند؛ کسانی که نه در میان سیاهان و نه در بین سفیدها جایی نداشتند.
کویین تصویرگر کوته فکری مردمانی از نژاد سفید و کینه پایان ناپذیر نژاد سیاه است. جز اینها، کویین داستان عشق است و قصه گوی محبت:
“خانه جایی ست که در آن تو را دوست بدارند.”
و بالاخره این کتاب راوی قصه آمریکا از زبان “الکس هیلی” و “دیوید استیونس” است.