محجوبی، در بخش دوم کتاب، از تبعید و خاطرات تلخ آن می‌نویسد. تبعید نویسنده اما، با یک دورکامل شمسی و قمری از باکو تا کابل و از مینسک تا برلین و کلن همراه است. در ایستگاه‌های اول، از خاکستری‌های سیمانی «سوسیالیزم سابقا موجود» می‌نویسد و از دستگاه فاسد بوروکراسی سوویت، قصه‌های محزون می‌گوید. از روزگار تلخی که بر اعضای فرقه‌ی دموکرات آذربایجان در سی سال مهاجرت شوروی، نقل می‌کند و با رنجی که بر ساکنان درازمدت تبعید رفته، با همدردی یاد می‌کند. اما خاطرات محجوبی از تبعید در غرب (ایستگاه دوم)، با خاطرات پناهندگی در آلمان پایان می‌یابد.
این روز‌ها، کتاب «بازگشت» از نویسنده رومانیایی ساکن در امریکا، Norman Manea را می‌خوانم که پس از سال‌ها مهاجرت، به رومانی باز می‌گردد. آنچه او از کشور محل اقامتش و کشور زادگاهش می‌نویسد، دال بر این است که تعریف «خانه کجاست»، آنجایی است که تو روزگار می‌گذرانی، و نه آنجایی که روزگاری پیش زندگی می‌کردی و آزارت کردند و با بیرحمی بیرونت انداختند. شاید، پایان مهاجرت، آغاز زندگی تازه در نقطه‌ای دیگر است که امروز خانه است. شاید که مهاجرت را نیز پایانی است.