توضیحات

قصه را گاه مطلبی ساده و حتی بیش از حد ساده و پیش‌پا‌افتاده قلمداد کرده‌اند، همچنان که این حکم را درباره همزاد آن، افسانه، نیز روا داشته‌اند. قصه ممکن است طنزآمیز یا شگفت‌آور باشد و پریان و جادوگران را به صحنه بیاورد اما همچنان این شهرت را که روی سخنش اغلب با کودکان و بیسوادان است، حفظ کند.
در مورد قصه‌های مولانا، وضع کاملا برخلاف این است. ما در مثنوی با اوج بیان بشری، بالاتر از استعاره و حتی معنی سر و کار داریم. تا آخرین حدی که واژگان پیش می‌رود، پیش می‌رویم. در فراسوی آن، تنها آهنگ سکوت به گوش می‌رسد.
«نهال تجدد» این سی و پنج حکایت مثنوی را صرفا نه برای نقل قصه‌هایی کوتاه و یا پندآموز، بلکه برای کیفیت تمثیلی واقعی آنها برگزیده است، چون این حکایات ما را از کلمات و رویدادهای شگفت‌انگیز به جایی دیگر می‌برد.
نویسنده برای اینکه این گزینه را به شیوه خاص خود عرضه کند، شخصیتی به ظاهر حقیقی آفریده است: صحافی اهل نیشابور، شهر مهم خراسان، در شمال شرق ایران.
«نهال»، همراه صحاف خانه به دوش، ما را به ژرفای روح مولانا می‌کشاند و خود را پذیرای ابهامات، پیچ و خم‌ها و شکوه و درخشش آن می‌شود. او از طریق مولانا نشانه‌های جهان را می‌بیند و حتی ما را نیز وامی‌دارد که به طور مبهم، جهانی را ببینیم که در آن هر چیزی از نظر ساعر، نشانه‌ای است.
دست‌نوشته‌های فارسی، با استفاده از سنت مذهب شیعه، معمولا با تصویر همراه بوده است. فدریکا ماتا، تصویرگر این کتاب، کوشیده است تا به یاری تصاویر، راه شور و شیدایی و سرگشتگی روح را بپیماید، ‌عمق این قصه‌ها را دریافته و به شیوه خود به آنها زندگی بخشیده است.