توضیحات

نویسنده در این اثر کوشیده است زبان این کتاب همسو و هماهنگ با زبان شاهنامه باشد و به همین دلیل دفتر دانایی و داد را با استناد به ابیات این اثر گرانسنگ ادبیات پارسی نوشته است.
شاهنامه، نامۀ فرهنگ و منش ایرانی است؛ منش و فرهنگی که به شیوه­ای گزین و گوهرین، بهین و برین در آن آرمیده است و از فراسوهای هزاره­های تاریخ ایران به ما ایرانیان رسیده است. شاهنامه، پایگاه فرهنگ و منش ایرانی است؛ اگر ایرانیان در این روزگار پرآشوب و بی­فریاد که تند­بادها تیزتاز و خانمان برانداز در آن می­توفند، دست از دامان شاهنامه فرو هلند و پیوند خویش را با این نامۀ گرامی بگسلند، آن دریا بی­بستر خواهد ماند و خواهد خوشید؛ آن درخت بی­بهره از دریا، فرو خواهد پژمرد؛ سیمرغ نیز بی­بهره از آشیان بر خواهد پرید و پر خواهد کشید و جاودانه نهان خواهد شد.
ما ایرانیان که از فرهنگی گرانسنگ و برین­پایه برخورداریم و از منشی مهینه و فزون­مایه، به ویژه جوانان برومند و بال­بلند ایران­زمین، در این روزگار بیش از هر زمان به شاهنامه نیاز داریم. اگر می­خواهیم در برابر تندبادها، کوهی پای­بر­جای باشیم و نه خسی ناچیز و بدان بنازیم و سربرافرازیم که ایرانی هستیم و ایرانی می­مانیم.
در دفتر دانایی و داد کوشیده شده است تا داستان‌های شاهنامه با زبانی همسنگ و همساز با زبان فرزانۀ فرّخ‌نهاد نوشته شود و به نثر برگردانده شود تا مگر سان و سوی و بهر و بویی از فرّ و فروغ و شکوه و شگرفی شاهنامه و از فسون فسانه‌رنگ آن در این نوشته بازتابد و خواننده را آنچنان به شور آرد و سرمست بدارد که پس از خواندن این کتاب دست به کاری دریازد که بایسته و ناگزیر هر ایرانی است و شاهنامه را به خواندن بیاغازد.