توضیحات

مولانا سیف‌الدین ابوالمحامد محمّد فرغانی از شاعران ایرانی قرن هفتم و هشتم هجری بود که در دوره سلطه ایلخانان و مغولان در آسیای صغیر می‌زیست. وی در هشتاد سالگی به سال ۷۴۹ هجری درگذشته است. وی نسبت به سعدی ارادت ویژه‌ای داشته و او را استاد سخن نامیده است.

او خود دیوان اشعارش را که شامل غزلیات، قصاید، قطعات و اندکی رباعیات است جمع کرد. زنده‌یاد ذبیح الله صفا طی سال‌های ۱۳۴۴- ۱۳۴۱ش دیوان اشعار سیف فرغانی را در سه جلد به طبع رساند.

جلد اول شامل قصاید، جلد دوم شامل قطعات، غزلیات و جلد سوم شامل ۲۶۱ غزل اوست. مضامین قصاید او را بیشتر اندرز و شکایت از نابسامانی‌های زمانه و غزل‌هایش را پند، انتقادهای اجتماعی و بیان مضامین عرفانی و اندکی اشعار عاشقانه تشکیل می‌دهند. او با اینکه مذهب حنفی داشته اما از قدیمی‌ترین شاعرانی است که در مرثیه کربلا شعر سروده. دیوان او شامل ۱۲۰۰۰ بیت است.