توضیحات

از مقدمه کتاب:
روزگارانی که همه مردمان گیتی در نادانی و بی کیشی به سر برده و به چارچوب یا پاره آهن و چیزهایی دیگر چون بعل ، مردوک ، شیوا ، شینتو ، لات ، منات ، عزی ، هبل و… روی آورده و از آن ها یاری می خواستند، ایرانیان فرزانه از همان نخستین روز با پرستش بت ناسازگار بوده و به گونه هایی از آفریده های خداوند باور داشته و از همان نخستین گام به آفریدگاری آفریننده، ایمان داشته اند که او را اهورامزدا می نامیده اند و او را پاک ترین ، درست ترین ، توانمندترین ، بی نیازترین و بخشنده ترین همه چیز و همه کس میدانسته اند.
بزرگان و دانشوران ایران باستان که کمتر کسی به نام آنها برخورده، توانسته اند این همه سرافرازی و ارجمندی برای توده ایرانی و کشورهای دیگر بیافرینند، چگونه باید نامشان از فرهنگ و تاریخ ایران زدوده شده و نامی از آنها برده نشود؟

دانشمندان و خردورزان ایرانی که نامشان در تاریخ و فرهنگ جهان زبانزد همه مردم کشورها بوده و برنشان اندیشه و خرد همین هوشمندان و سرفرازان ایران باستان است که گونه های دانش در سراسر گیتی پراکنده شده و مورد بهره وری قرار گرفته است و همه دانشمندان و پژوهشگران و کاوشگران، یکدل و یک زبان، هنر، دانش، آیین و خرد ایرانیان را ستوده و می ستایند و هر روزی که می گذرد، برنشان کاوش ها، چیزهایی کهن چندین هزار ساله در این مرز و بوم یافت می شود که خود گواهی بر هوش و خرد ایرانیان است…