تو را کوچیدن از این خاک، دل بر کندن از جان است!
تو را با برگ این چمن پیوندِ پنهان است.
تو را این ابرِ ظلمت گسترِ بی رحم بی‌باران،
تو را این خشک‌سالی‌های پی در پی
تو را از نیمه ره برگشتن یاران،
تو را تزویر غمخواران، زپا افگند!