توضیحات
آداب المریدین
آدابُ الُمُریدین، کتابی عرفانی به زبان عربی، نوشته ضیاءالدّین ابوالنّجیب عبدالقاهر سهروردی (۴۹۰ـ۵۶۳ق/۱۰۹۷ـ ۱۱۶۸م)، از مشایخ بزرگ صوفیان است. عمر بن محمّد شیرکانی و محمّدیوسف حسینی آن را به فارسی ترجمه کرده‌اند.
این کتاب یک مقدّمه کوتاه و ۲۷ فصل دارد که ضمن آن‌ها از اصول اعتقادات صوفیان، احوال و مقامات سالکان، شَطْحیّات صوفیان، آداب صوفیان در سفر و حضر و سماع و جز آن سخن به میان می‌آید. نویسنده با نقل شواهد و سخنانی از مشایخ سلف، خود نیز به اظهار عقیده پرداخته و دستورهایی داده است.
این کتاب از آغاز تألیف مورد توجّه صوفیه و «مستمسک جمیع ارباب طریقت»
ابوالمفاخر سیف‌الدّین یحیی باخرزی (۵۸۶ ـ۶۵۹ق/۱۱۹۰ـ۱۲۶۱م) در بخش دوم کتاب اورادُ الاَحباب از این اثر بهره فراوان برده است. همچنین متن کامل آداب المریدین در سده ۸ق/۱۴م به وسیله [عمر بن محمّد شیرکانی به فارسی روان ترجمه شده است. محمّدیوسف حسینی، ملقّب به گیسودراز، در ۸۱۳ق/۱۴۱۰م آن را به فارسی ترجمه و شرح کرده و همین شرح و ترجمه همراه با متن عربی در ۱۳۵۸ق/۱۹۳۹م در هند به چاپ رسیده است. متن عربی آداب المریدین همراه با ترجمه فارسی عمر شیرکانی در ۱۳۶۳ش، به کوشش نجیب مایل هروی در تهران چاپ و منتشر شده‌است.
به تصحیح و استدراکات: نجیب مایل هروی
دیدگاهی دارید؟