این داستان در مجموعه زنده به گور آمده که در سال ۱۳۰۹ به چاپ رسیده و بعد از آن تاریخ بارها تجدید چاپ شده است. به نظر میرسد که داستان آب زندگی در سال ۱۳۰۸ توسط صادق هدایت نوشته شده است.

سبک نگارشی داستان آب زندگی مانند قصه‌ کودکان میباشد. شروع و پایان این داستان مانند تمامی قصه‌های کهن با یکی بود نبود شروع و با قصه‌ ما به سر رسید به پایان میرسد.

از نکات جالب داستان‌های صادق هدایت این است که نسبت به گذشت زمان پیام خود و درون مایه‌اش را نه تنها ازدست نمیدهد بلکه نسبت به اوضاع و احوال اجتماعی کنونی ایران داستان‌های هدایت جلوه‌ی بیشتری از خود نشان میدهد و در داستان آب زندگی این مطلب مشهود میبا‌شد.

یکی بود یکی نبود غیر از خدا هیشکی نبود. یک پینه دوزی بود سه تا پسر داش : حسنی قوزی و حسینی کچل و احمدک. پسر بزرگش حسنی دعانویس و معرکه گیر بود، پسر دومی حسینی همه کاره و هیچکاره بود، گاهی آب حوض می کشید یا برف پارو می کرد و اغلب ول میگشت.

احمدک از همه کوچکتر، سری براه و پائی براه بود و عزیز دردانه باباش بود، توی دکان عطاری شاگردی میکرد و سرماه مزدش را می آورد به باباش میداد. پسر بزرگها که کار پابجائی نداشتند و دستشان پیش پدرشان دراز بود، چشم نداشتند که احمدک را ببینند. دست بر قضا زد و توی شهرشان قحطی افتاد. یک روز….