این کتاب اثر هرمان  هسه شرح زندگی دو جوینده راه حقیقت را نشان میدهد که یکی از راه ذهن خدا را میجوید و یکی از راه حس

یکی به پدر وابسته است و دیگری مادر

قطعاتی از کتاب نرگس و زرین دهان نوشته هرمان هسه

در این کتاب زرین دهان آدمی بیابانگرد با روحی لطیف و دید هنرمندانه به دنیا معرفی شده و نرگس عابدی والا مقام که تا کنون گناهی مرتکب نشده و عمرش را به عبادت گذرانده است.

نوشته های زیر بیانگر ذهنیات و تفکرات این دو در زمانهای متفاوت است با تجربیات متفاوت و در مقاطع زمانی مختلف است؛

زرین دهان : فکر می کنم که یک گلبرگ گل یاس کوچک که می لولد بسیار بیشتر از تمام کتابهای کتابخانه حرف دارد. با حروف و کلمات نمی توان تمام حقیقت را بیان کرد.

نرگس : برای فراگیری علوم این چند حرف کافی نیست. روح جهان جسم را دوست دارد، کالبد را دوست دارد تا در آن از روح خود بدمد. او می خواهد که ما آیات الهی را بشناسیم . او بودن را دوست دارد نه شدن را؛ حقیقت را دوست دارد نه ممکن را؛ او تحمل نمی کند که حرف دلها به شکل مار یا پرنده ای درآید. در طبیعت روح نمی تواند ماده باشد، بلکه ضد آن و در تضاد با آن است.

چیزهایی که در فکر زرین دهان می گذشت:

-حیف که نمی تواند با گل حرف بزند و زبان آن را بلد نیست. حتی دو انسان هم نمی توانند به راحتی با یکدیگر سخن بگویند و برای درک یکدیگر ، دوستی مخصوص ، آمادگی ذهنی و علاقه لازم است.

– خوشحال شد از این که بحث عشق به کلمات احتیاجی ندارد. چون در این صورت موجب سوء تفاهم و بلاهت می شد.

( یاد روباه تو شاهزاده کوچولو افتادم)

-هیچ فیلسوف و ادیبی نمی توانست عشق را آن طور که باید و شاید تفسیر کند و یا در قالب کلمات بگنجاند. هیچ واژه ای لازم نبود و عشق همه چیز را با لذت تفهیم می کرد!!!!!!

-برای صیاد ، طعمه همیشه در دام است و تا احمق در جهان است ، مفلس در نمی ماند.

-بزرگترین درد ها و بالا ترین لذتها ، بیانی مشترک در چهره انسان دارند.

-اگر هنرمندان تابلویی خلق می کنند یا متفکرین قانونهایی پایه گذاری می کنند یا دانشمندان حقایق و پدیده ها ی جهان را فرمول می کنند، همه به این خاطر است که چیزی را از دست مرگ نجات دهند. چیزی باقی بگذارند که عمری طولانی داشته باشد و بعد از ما بماند.

-تمام عمر و زندگی یک فایده دارد آن هم وقتی هست که تواما همراه باشند و زندگی بر سر دو راهی نباشد. سازندگی بدون دریافت مبلغ و وجهی برای گذر عمر و صرف وقت و پردازش جسم و جان!!! زندگی را بدون اصالت خلاقیت وقف کردن و آیا چنین چیزی ممکن است؟