توضیحات

برگرفته از مقدمه کتاب:
از آنجا که علم به «اسماالهی» از شریفترین علوم باطنی است، همواره بزرگان معنویت، اهتمام خاصی به دعای جوشن کبیر داشته اند. این دعای شریفه که از آموزه‌های جبرائیل(ع) به پیامبر اسلام(ص)است دارای یکصد فصل بوده که هرفصل شامل ده اسم از اسماالهی است. یعنی مجموعاً هزار اسم را شامل می‌شود.
این«اسماء» الفاظ صرف نیستند بلکه وجود‌هایی قدرتمند و با قداست اندکه هرکدام طبق معنا و محتوای خویش، دست اندر کار آفرینش و اداره آن هستند.
«اسماء» تجلیات آن ذات یگانه هستی بخش اند که چون اشعه‌های تابناک، از منبعی واحد سرچشمه گرفته اند. هر انسان با شاخصه باطنی اش، به یکی از این انوار تابناک قدرتمند متصل است. به تعبیری هر انسان از «اسمی» آمده و به همان اسم بر می‌گردد. این بدان معنی است که هرکس «جریان ربوبی» خاصی دارد. و از این طریق است که پرورش الهی خویش را دریافت می‌کند. و از آنجا که معانی اسماء متفاوت و حتی گاه متضاد است، خلق و خوی انسان‌ها و تقدیرات شان نیز متفاوت می‌نماید…