دوران هخامنشی دورانی ویژه و سرنوشت ‌ساز در تاریخ جهان، و عصرِ ظهور نخستین دولت فراگیر ایرانی است. دورانی که به خاطر متحد شدنِ تمام اقوام و قلمروهای فرهنگی ایران زمین و تاسیس دولتی یکپارچه که به سرعت ابعادی جهانی به خود گرفت، شهرت دارد.

هرچند درباره‌ی فر و شکوه هخامنشیان و عظمت سیاسی‌شان سخن بسیار است، درباره‌ی دستاوردهای ایشان در زمینه‌ی تمدن و فرهنگ پژوهشهای اندکی وجود دارد. تمرکز قدرت سیاسی در ایران زمین و ظهور نخستین دولت جهانی، بی‌شک با پیکربندی و زایش نوع جدیدی از سوژه همراه بوده است، که می‌توان آن را به پیروی از رهبران نظام هخامنشی، “منِ پارسی” نامید.

منِ پارسی، نخستین شکل از انسانِ ایرانی است که با خودآگاهی تاریخی و رمزگذاری‌ای درونزاد بر صحنه‌ی اسناد تاریخی پدیدار می‌شود. چنین می‌نماید که کوروش بزرگ بنیانگذار، و داریوش بزرگ نظریه‌پرداز و سازمان‌دهنده‌ی اصلی این هویت ایرانیِ آغازین باشد.

چگونگی تعریف و رمزگذاری این منِ نوساخته، شیوه‌ی چفت و بست شدن‌اش با نهادهای اقتصادی و سیاسی، زمینه‌ی دینی و بافت معناییِ پشتیبان آن، و الگوهای بازنمایی آن در آثار هنری، موضوع اصلی این کتاب است. داریوش دادگر یکی از کتابهای مجموعه‌ی تمدن ایرانی است، و به همراه کتابهای تاریخ کوروش هخامنشی و اسطوره‌ی معجزه‌ی یونانی، دوره‌ی سه جلدی مربوط به عصر هخامنشی را تشکیل می‌دهد …

این کتاب نوشته شروین وکیلی نتیجه ی طرح پرسش از تاریخ هخامنشیان است ؛ پرسش از دورانی که گرانیگاه های معنایی اش با دقت و تیزبینی در نقش رستم بازنموده شده اند . از این رو ، این کتاب را می توان کوشش برای پاسخ گویی به پرسش هایی دانست که از کلید واژه های به کار گرفته شده در این نبشته برمی خیزند .

غایت این نوشتار ، بازگو کردن تاریخ رخدادها یا توالی رفت و آمد پادشاهان نیست ، چرا که این مضمون به نیکویی در تاریخ های ارزشمند نوشته شده به قلم تاریخ نویسان جدی روایت شده است . هدف ، واشکافی پرسشی بنیادین در مورد دوران هخامنشی است و آن هم این که انسان ایرانی ، یعنی آن شهروند هخامنشی که در زمان داریوش و پیشینیان و نوادگانش می زیست ، چه نوع موجودی بود و چه شکلی از سازماندهی سوژه و پیکربندی « من » را تجربه می کرد.